4 Ekim’de 90 yaşına basıyorum ve 1955’te “gazeteci olarak ‘spor yazıları’ yazmaya” başladım. “1960’tan beri” de Ankara/İstanbul / İzmir gazetelerinde “her konuyu yazar” oldum…
Bu kadar uzun bir süreçte, ülkemle, halkımla, meslektaşlarımla yaşamadığım, görmediğim, duymadığım, yazmadığım” hemen hemen hiçbir şey kalmadı… Onun için “70 yılın gazetecisi” olarak diyorum ki, “bugünün iktidarı, ‘sertleşme’ politikasını terk etmeli ve ‘yumuşama’ gibi doğru bir yolu” seçmelidir! “Sertleşmenin ‘sağdan sola muhalefeti birleştirdiğini’ görmemek” ve de “yurdun dört bir yanında yapılan mitinglerin ve yürüyüşlerin topladığı halk yığınlarının ‘giderek artışındaki hikmeti’ anlamamazlıktan” gelmek, iktidara da ülkeye de çok şey kaybettirecektir, zaten kaybettirmeye başlamıştır. “Yumuşama” hiçbir zaman “iktidarın mağlubiyetini” göstermez, aksine “ülkede birliği, beraberliği sağlamanın liderliğine yükselmenin adımlarını attığını” ortaya koyar ki, milletin de “iktidardan ‘mutluluk yolunda’ beklediği” budur! Zira, iktidarlar, “ülkelerinde her olanın ve olacak olanın” sorumlusudurlar, hem de “asli” sorumlusudurlar!
+++++++
SÖZÜN ÖZÜ…
“Yargıçların tüm anayasal meselelerde nihai hakem olduklarını düşünmek tehlikeli bir doktrindir. Bu bizi oligarşik despotizme götürür.”
Thomas Jefferson
(ABD’nin kurucu 3 başkanından biri ve Bağımsızlık Bildirgesi yazarı)
++++++++
ERDEM VE POLİTİKA…
Yöneticiler sert üsluplarını devam ettiriyorlar. Barışın yerine kavganın fırtınaları esiyor. ‘Türkiye nereye gidiyor’ sualine yöneticiler ‘Mutlu günlere gidiyoruz’ cevabını büyük bir rahatlıkla söylüyorlar. Gerçekte doğru olan bu mudur? Yani milletin bir eli yağda, bir eli balda mıdır; HAYIR!”
Ali Naili Erdem
+++++++
Nihat Demirkol
+++++++
Kunkat kaça?
Bahçemde bir “Kunkat” fidanım vardı… Bir gece “don” onu dondurdu, yaşatamadık ve kurudu… Eşimle beraber “yeni bir Kunkat fidanı” almak için çiçekçileri dolaştık. Hemen hemen aynı boyda fidanlar için bizden “3000 TL / 2500 TL / 1500 TL / 1000 TL” isteyenler oldu. “2000” isteyip, “Size 1500 olur” diyenler de vardı… Anladık ki, “fiyatlar oynak” ve aralarında anormal farklıklar var. Bir de, İskele Pazaryerinin karşısındaki çiçekçi Hanım’a uğradık… “800 lira” demez mi?.. “700 nakit verelim” dedik… Pazarlık başladı, “800’e indi” ama sonunda 700’e “Tamam” dedi. Şimdi, “700’e aldığımız” Kunkatımız bahçemizde yağan yağmurların sularıyla beslenmeye başladı… Nereden nereye; “3000’den 700’e!” Ve “burası” Türkiye!
++++++++